me laust Krud over ho, men han vyrde inki de. Men so va de ain gamall’e Mann, som aitte Thomos, han va so raa’og’e for mangt, aa han sa’e de ve dai, at dai skulde kaste Brø ell Mjøl inni Varmin; de pla aavstyggje dai de, sa’e han. Aa de va hin ogso rædd’e; han hadde sagt ai Gong, at Mjøl aa Brø e skapt te Kristemanns Upphald for Live, men Krud hava Folke te aa taka Live taa in’an me, sa’e han. So hadde han Thomos ogso raadt dai te, at dai skulde læta ain Gut gaa te Gjentunn, aa likesom aa fri te henne, aa de gjorde dai. De va ain som aitte Nils; han føngo dai de te aa gaa te henne um Nætadn, aa daa laag ho aa strævde aa vilde faa taa se den Ringen, som ho hadde paa Finge, aa som Haugafriaren hadde sagt ho skulde hava taa se, men Ringen va trong, aa so loynde han Nils se te aa drog Ringen innatt paa Fingen ette kort ho provde aa ha han taa Finge. Aa solais aa paa are Maata føngo dai gjort so myki, at Haugakaren inki fekk ho. Men dai hadde ’ki att’e for de; fysst gjorde han hono Thomos alla dai verste Prettudn, som tenkjast kunna. Ofto nær han gjekk ut um Kveldadn, so saag han ingin Ting, men han viste ’ki Ord taa, fyrr han sto paa Huvu’e burti Snjøhauge; um Nætadn, nær han laag i Fjøse, saa klypte de han i Armadn, aa Pløgge hass vorto ofto so væl burtgjoymde, at.han inki fann dai att’e paa Aar aa Dag, stundo alder. Ai Gong um Vaaren han va paa Støle aa gjerde aa brende Kol, daa vart Økse hass so tvert burte, at han inki fann ho att paa ain hail’e Dag, aa daa han va rai’og’e me Kolklyvjo aa skulde haimatt, daa vorto Oykidn so tvert burte før hono, at han inki fann dai att paa
