30 fsscu —-Fitubt Alt Fe er sin Herre likt. (Jred.). — „Likt sin Herre er alt Fe “. (Telnes’ „Rnpebcrr“, S. 84). segen. Han verd tvo Gonger fegen, som kviler paa ein Stein. FraJc-men m-ddcc1t— „Set deg paa Steid’n, saa vert’e du tvo Gaangje seien“. If. P. Son 1, 159: Han bliver tflser glad, paaStenen siddet. D’er stygt vera segen av annan Manns Skade. — Den som segnast av annan Manns Tap, han er ein Gap. feiß. Han fell, som feig er, og —ikkje som ufeig er. (S. oya). — Den som ikkje er seig, dreg alltid undan. If. G. N. Bl:I:i kom üfeigu1n i hsI, ol: eld:i m5 fci8u1l’l for-da. Det verd alt feigt, som født er. Det veit ingen kvar den seige flakkar. (o— hena det er,fontfflst skal d ). D’er o,sta, den ufeige ligg, og den seige sit syre Sengi. feit. Han verd ikkje alltid seit, som myket veit. Det feite vil alltid nppe fljota. Alt det feite flyt i Hop. (Hall). —— Det feite dreg det feite aat seg. Fela. D’er litet um ei Fela, naar Strengjerne er burte. Fela gjerer Foterne lette. Gomol Fela vil hava nye Strengjer. . Fenden. Der Fenden ikkje er sjølv, der heve han Svei- uutUc siUe. (Mefi almindelig: Fa’en; uogle Steder: Feeen el. Fcen, i gamleSkrifter: Fenden; — egentlig: Fienden). Fter Fenden ein Finger, so tek han heile Handi. D’er ikkje verdt aa gjera Fenden svartare, en han er. sengen. Fyrst sengen er mest vyrd. Lett senget er lett gjenget. Det som er illa senget, det sagnar ikkje lenge. Fetd. Det ser no kvar si Ferd, som han er heime loerd. I Ferdom fær ein taka kvat som syre fell. Fet. Det verd mange Fet, fyrr Mili er full. Fyrste Fetet kostar mest- Han er heppen, som aldri gjeng eit Fet faafengt. Fiende. Utan Fiende verd ingen Strid- , — -„’ — — s s-— — — s’“s — — .“’s 4 -
