Side:Ivar Aasen - Norske Ordsprog.djvu/39

eigen. Den som er sin eigen, fær svara syre seg sjølv. (Egentlig: sin eigen Herre).
Det kjenner kvar sitt eiget best.
Ein sær sjaa paa sitt eiget og paa eitkvart annat med.

ein. Det lyt ein vera androm likare. (ɔ: Der maa være een, som er over de andre; men maa have en Hövding, o.s.v.). Østerdalen.
D’er betre at ein saer, en ingen fær. (Se faa).
D’er illt aa vera ein imot mange.
Alltid eitt verd eingong leidt.
Ein kann ikkje gjera meir en eitt i Senn. — Eitt fyrst og annat sidan.
[Ordsprog med Talordet „ein“ (einn) ville findes uder: Blom, Brand, Fugl Gong, Hatt, Bening og fl. Ligesaa med „eit“ (læs eitt) under: Auge, Barn, Merke, Glip, Tre, Bitne.]

einsleg. Den som einsleg ror, han einsleg fiskar.
D’er betre vera einsleg en i vondt Fylgje

Eitel. D’er jamt ein Eitel i eit feitt Stykke. (ɔ: Det følger gjerne Uleilighed med en stor Binding). Eitel er en Kjertel eller Knude i Kjød.
Eitelen sit i Feita, og endaa er han blaa. (Om En, som har Qverflod og alligevel er karrig). Rhl.

Eiter (Eitr). D'er ikkje Eiteri alt, som sting i Foten. El. — i alt som kryp i Graset.
D’er Eiter ein ikkje skal smaka. (ɔ: Man maa ikke være altfor ængstelig; man kan vel smage paa alt, kun ikke paa Gist). Berg.

El (Eel). Store El gjera store Eldar.
Etter eit stort El kjem eit stort Upplyse. (Efter et sstort Uveir kommer en stor Opklarelse, el. et langt Ophold). Berg.

Eld. Eld og Vatn vil aldri semjast.
Eld og Vatn er vonde Her-rar, men gode Tenarar.
Elden er ein sløger Gjest. (Sdm.). —-Elden er ein uvyrden Gjest; han jagar Husbonden ut.
Han ottast Eld, som brend er (og Hund som biten er).
Det vil kvar kara Eld under si Gryta. Eller: —under si eigi Kaka.
D’er illt aa sitja ved Elden og endaa srjosa.
D’er illt aa sitja millom tvo Eldar. (Flyt ein seg fraa den eine, so brenner ein seg paa den andre).