Side:Ivar Aasen - Norske Ordsprog.djvu/21

Avddygsla tek alt som ho fær. (ɔ: Opsættelsen modtager alt hvad den faar; det som ndsyettes„til en senere Tid, kan laenge blive udsat). —Med andre Ord: Drygjingi tek alt som ho fær. (Vald.). Avleidsla tek alt som ho fær. („Aveltlaa tæ’ alt ho fæ’“. Sdm.).
avla. Den som myket vil avla, skal litet øyda.
Det gjeng seint aa avla; det gjeng snart aa øyda. — Det som er lenge avlat, kann snart vera øydt.
Der myket er avlat, verd myket øydt. — Di større Avling, di fleire Etarar.
Etter ein stor Avlar kjem ein stor Øydar. (= Det kjem Øydar etter Avlar).
Aa. Di større Aa, di verre aa vada.
Den som naar til Aai, han slepp aa grava Brunn.
Aaker. D’er god Aaker, som aldri skal bera Ugras.
Ein fær ikkje leggja Aakren i Øyde fyre Ugraset.
Aakren vil hava baade Varme og Væta.— Eller: Aakren vil hava Aar.
Aal. Aal er Aal; han er alltid sleip og haal.
D’er faafengt aa gripa Aalen um Sporden.
Aalmenning. Ein Aalmennings Veg er lett aa finna.
Aalmennings Eiga er ingen Manns Eiga.
D’er tungt aa tena Aalmenningen; det fylgjer so myki Vantakk.
Aalvora. Det verd osta Aalvora av Gaman.
Aalvora og Gaman ganga osta saman.
Aar. Eit Aar er ingen Alder.
Eit Aar er langt, naar ein skal trøyta det med vondo. (Berg.). — Eit laakt Aar er langt.
Eit godt Aar er stutt; eit vondt er alltid for langt.
Framsarne Aar koma aldri atter.
Um hundrad Aar er allting gløymt.
Andre Aar gjera annat Folk.
Aar læra meir en manga Bøker.
Di fleire Aar, di tunnare Haar.