upp líkit ok inn í eyðiskemmu nökkura, er þar stóð upp frá öðrum húsum; vöktu þeir þar um nóttina yfir líkinu. Þorgils gékk ofan í bœinn; fann hann þá menn at máli, er helzt höfðu verit vinir Olafs konungs; spurði hann þá, er þeir vildi taka við líki konungs. Þat þorði engi maðr at gera. Síðan fluttu þeir Þorgils líkit upp með ánni, ok grófu þar niðr á sandmel þeim, er þar verðr; bjoggu þar um eptir, svá at ekki skyldi þar nývirki á sjá. Höfðu þeir þessu lokit öllu áðr dagaði; fóru þá til skips síns, lögðu þegar út or ánni, fóru síðan ferðar sinnar, til þess er þeir kómu heim á Stiklastaði.“
Et aar bagefter, paa nogle dage nær, blev liget opgravet og Olaf erklæret hellig. I samme saga kap. 259 lyder det videre saa:
„Þar á melnum, sem Ólafr konungr hafði i jörðu legit, kom upp fagr brunnr, ok féngu menn bót meina sinna af því vatni. Var þar veittr umbúnaðr, ok hefir þat vatn verit jafnan síðan vandliga varðveitt. Kapella var fyrst ger, ok þar sett altarit, sem verit hafði leiðit konungsins. En nú stenðr i þeim stað Kristskirkja. Lét Eysteinn erkibyskup þar setja háaltarit i þeim sama stað, sem leiðit haiði verit konungsins, þá er hann reisti þetta hit mikla musteri, er nú stendr; hafði ok verit i þeim stað altarit í fornu Kristskirkju. Svá er sagt, at Ólafs kirkja standi nú þar, sem þá stóð sú eyðiskemma, er lík Ólafs konungs var nattsett í. Þat er nú kallat Ólafshlíð, er heilagr dómr konungs var borinn upp af skipi; ok er þat nu í miðjum bœnum.“
I samme forfatters Harald haardraades saga, kap. 39, forekommer følgende ytring:
„Haraldr konungr lét reisa af grundvelli Maríukirkju uppi á melinum, nær því er heilagr dómr konungsins lá i jörðu hinn fyrstu vetr eptir fall hans.“
