d. Eittans (?) havi ek vatnker drukkið | eitt á hvörjum morni:
onkum tíd á Blálondum, | tað leikti betur á horni.
e. Onkum tið á Blálondum, | tað leikti betur á horni:
eg drakk af teim gullkerum | eitt á hverjum morni.
71 Fra [ Tóku teir frúnna Margretu | førdu út yvir B.
72 Fra [ login læk B.
73 Fra [ hátt upp B.
74 Istedenfor V. 126–127 har B:
a. Svaraði frúgvin Margreta | fyrsta orðið tá:
mikið hevur hann til sakar gjört, | ið har skal brenna á.
h. Mikið hevur hann til sakar gjört, | ið har skal brenna á:
harðir ganga rettirnar | í Nordnesi í ár.
75 Fra [ trælurin tann hinn vesti B.
76 Fra [ öviga vendi hann frúnna Margretu um á sinum B.
77 Istedenfor V. 129 har B:
a. Tað var Eyðun Hestakorn, | tað gjördi hann tá:
öviga keyrdi hann frúnna Margretu af hesti út á bál.
b. Tað er frúgvin Margreta, | svarer so for seg:
Heimtið mær mæistarin Bjarni, | bið hann koma for meg.
78 Fra [ er borið til rikið halvt | har for tolir tú B.
79 Fra [ hesa litla kind B.
80 Fra [ el hana upp i Osló B.
81 Fra [ taki tú B.
82 Istedenfor Vers 132–34 har B:
a. Tað var Eyðun Hestakorn, | sínum sverdi brá:
hann kleyv hennara lítlu kind | sundur í lutir tvá.
b. Hann kleyv hennara lítlu kind | sundur í lutir tvá:
siðan bádar partarnar | hann sípar út á bál.
c. Svaraði frúgvin Margreta, | henni komst hövur i fang:
„aittari“ hevur módir tín | haft betri kyrkju gang.
d. Svaraði meistarin Eingilbert | fyrsta ordið tá:
Gævi gud at greivin | hann hevði staðið i hjá.
e. Tað var Eyðun Hestakorn, | sínum sverði brá:
hann kleyv meistarin Eingilbert | sundur í lutir tvá.
f. Hann kleyv meistarin Eingilbert | sundur í lutir tvá,
siðan bäðar partarnar | hann kastar út á bál.
83 Fra [ stoyttar út B.
84 Istedenfor V. 136–37 har B:
Ei var slokkin eldur, | ei var trodin eim:
tó reið fyrstur Hákon kongur | frá balinum heim.
85 V. 138–39 følger i B efter V. 148.
86 Fra [ kórkyrkju á mínum báli slá B.
87 Istedenfor V. 143 har B:
a. Svaraði frúgvin Margreta, | aðrenn hon læt lív:
Gud gevi ikki mentur til | mót Nordmonnum stríð.
b. Tað er frúgvin Margreta, | svarar so frá sær:
aller lat tú sjólátast, | men sálirnar geym hjá tær.
