Side:Historisk Tidsskrift (Norway), anden Række, fjerde Bind (1884).djvu/239

89. Fyrst steig frúgvin Margreta | sinum fótum á land.
og hann meistarin Bjarnar | undir hennar høgru hand.
90.⁴² Svaraði frúgvin Margreta, | á foldina tar hon steig:
Tað kenni eg á minum holdi, | af sonnum er eg feig.
91.⁴² Svaraði frúgvin Margreta, | tá hon steig á jörð:
Einn mun var min fótur lettari | hetta munðið í fjór.
92. Tað var frúgvin Margreta, | sveipar at sær skinn,
[Aptanfyri hallardyrnar | har fór hon⁴³ inn.
93.⁴⁴ Bak við hallardyrnar | har gekk hon inn:
har satt Eyðun Hestakorn, | han smílist undir skinn.
94. [Margreta gekk at bordinum,⁴⁵ tekur í Hakuns hond:
[Sit við frið,⁴⁶ min faðirbroðir, | nu er eg komin í land.
95. Tí svaraði Hákon kongur | fyrsta orðið tá:
Hvat skaltú, hin unga kona, | tær [til vitnis⁴⁷ fá?
96. [Vont man vera⁴⁸ í Noregi | vitnið at bera til mín:
heimtið mær meistarin Hilmar⁴⁸ | fosturfaður mín.
97.⁵⁰ Inn kom meistarin Hilmar, | fellur fyri hana í knæ:
Krist signi frúnna Eiríksdóttur, | hvat viltú mær?
98. Tí svaraði Hakun kongur | hit annað orðið tá:
Hvor skal tú, hin unga kona, | tær annað vitni fá?
99. [Vont man vera⁴⁸ i Noregi | vitni at bera til mín,
heimtið mær Ásu Tissismoy,⁵¹ | fosturmoður mín.
100.⁵² Tað var [frúgvin Ingibjörg,⁵³ | ið henni var imót:
ta ið Ása vitna skyldi, | hon steig á hennara fót.
101. Svaraði Ása Tyssismoy, | [reyðar-gull bar á henði:⁵⁴
Hjælpi mer Guð af himmiríki, | eg kenni ei hetta kvendi.
102. Minnist tú Ása Tissismoy, | [at tú gjördi svá:⁵⁵
Tu slóst meg við titt fingurgull, | [so fast á kinnum lá.⁵⁵
103. Tu slóst meg við tínum fingurgull, | so fast á kinnum lá:
[min faðir frætti í höllina inn, | at tú gjördi svá.⁵⁶
104. Min faðir frætti í höllina inn, | at tú gjörði svá:
[snarliga læt hann boðinni senda, | eg skyldi fyri seg inn gá.⁵⁷
105. Eg var mær so [litið eitt barn,⁵⁸ | eg skuldi í höllina renna:⁵⁹
eg fell í faður mina bordstólar, | eg beri her errið enn.
106 = 105 undtagen Rimene ganga ~ vanga.
107.⁵⁹ Svaraði Ása Tissismoy, | nógv hevði gull til figgja:
Eg kalli tað vera brennimerki | at ljúga sær arv til figgja.
108.⁶⁰ Svaraði frúgvin Margreta, | hugsar nú so við sær:
Só vist verður tú blind og deyv, | sum tú kennir meg.
109. Eg var mær so litið eit barn, | eg fylgði minum foður til tinga:
prestar og so lærðir menn | teir tóku meg upp í ringum.
110. Prester og so lærðir menn | teir tóku meg upp í ringum,
ta váru fleiri vinir og frændur | enn nú eru í dag á tingi.
111. Mikil var tann miskunnin,⁶² | ið frú Margreta fekk:⁶³
bæði blind og málleys | Ása af tingum⁶⁴ gekk.⁶³