men det skulde no sige somyket som: „Ungdomen er galen nuomstunder,” det kann høva paa deg det Per. — — Hm — og det var so, at Prestebaaten ligg dernede stendigt? — — no ja, ser du, — all denne Kviskring og sligt, det er Galskab det og Styghet og andre Laster, som du inkje burde fare med — — — og det var tri Gonger, du kakkad paa Glaset? — — — puh — det vert varmt idag.” Og Klokkaren turkad seg i Andlitet, saag paa Klokka si, spratt upp og inn til Presten, so han snaudt nog fekk bidja Per liva vel, som stod der, studd mot Soplingen med det grøtelegste Andlit av Verdi, stirte paa Klokkaren, medan han preikad, til han knapt kunde halda seg fyre Laatt. „Haa — haa — idag hever du gjort det godt Nils Torgerson,” tenkte Klokkaren, daa han stod i Stova aat Presten, „men i Kveld skal du gjera det betre.” „Haa — haa — idag heve du gjort det godt,” tenkte Per ute paa Tunet og slo seg i Neven so det small, „men i Kveld skal du gjera det betre.” Og daa Kvelden kom, kven annan var det vel, som lurte seg ned til Prestabryggja og løysse Baaten, enn Klokkar Nils Torgerson. Og daa Kvelden kom, kven annan var det vel, som stod attanfyre Naustet og njosnad, enn han Per. „No tenkjer eg, Per’en ynskte seg i min Stad,” sagde Klokkaren, smaaflirte og drog paa Aarom. „No tenkjer eg, Klokkaren snart ynskte seg i min Stad,” sagde Per og sprang lett burtetter Vegen, som gjekk rundt ikring Viki. Stundimellom stod han, saag utyver Sjoen og lydde. Jau, han høyrde Ljoden av Aaredragi, og Klokkaren var det, som sat i Baaten. Han liktest i Maaneskinet ein svart Staur, som ruggad att og fram. „No lid det,” sagde Klokkaren og skaut Pusten, lagde so Aararne ind i Baaten og batt honom
