Nils Torgerson var ein fin Mann. Han hadde
tvau Slag Plagg, eit av Vadmaal til Kvardags og eit
av fint Ty til Sundags, — og tvau Slag Maal, eit
fint til Presten og i Embættet sitt, og Stakkarsmaalet
ellest utanum. I den sidste Tidi hadde Nils stendigt
gjenget med det fine Plagget og flitt seg upp paa
alle Maatar. Dei kviskrad um det i Bygdi, kvat det hadde
paa seg, at Nils’en var vorten so fin i slik ei Snøggvending.
Men han Nils log fyre sjølve seg han og sagde: „fær
eg fyrst ei Kona, kjem gamle Plagget fram atter.”
So var det um Laurdagsmorgon. Vedret var bjart, men Lufti nokot kald, for Soli var inkje komi høgt uppaa Himmelen endaa; berre glimde og log som eit stort Auga derburte i Aust og glytte imillom til Per, som stod ute i Tunet aat Presten og sopte. Per mullad ei Visa, saag stundom burtetter paa hi Sida aat Fjorden, der Huset hans Arne Bjørnstad laag, log ender og daa med sjølve seg og sopte og mullad atter. Han kom i Hug, kvat det var, han hadde svallat um med Bergit fyrre Kvelden um Klokkaren. „Jau, hadde eg deg berre her,” tenkte Per, „eg skulde sakta” — — — Med det same skvatt han upp, for ei Hond slo honom paa Oksli, og der stod — Klokkar Nils Torgerson med ei stor Bok under Armen, i det finaste Plagget sitt og svart Halsduk, so rak og keik som eit Lesarbarn paa Kyrkjegolvet. „Goddag, Sonen min,” sagde Klokkaren, han var so tung og djup i Maalet. „Goddag,” sagde Per, strauk av seg Huva og sette eit grøtelegt Andlit upp imot Nils, „er Klokkaren so tidleg ute og gjeng idag?” „Jau, ser du, det er no inkje so greidt med alle desse Vigslor og Barnadaapar og Likferder, og kvat det no heiter altsaman. Alt skal verta gjort, og inkje nokot atteglømt, som dei
