braut’n lausø eit stort Berg, aa laga saa te ein Jød’n-Slee
aa la Bærgø paa, aa sættø saa ti Sle’in eit Jød’nlækji
te draga me, aa saa drog’n heilø Bærgø paa Haalise; aa
Meininga va, at’n vildø dragø Bærgø rat sa Syndø, aa
legji dæ der te Brun, saa dei kunna baadø kjøirø aa gaa
ovør. Men daa’n kom eit Stykji synnum Vennis, daa
rauk Jød’nsle’in sundø, aa der søk baadø Sle’in aa Bærgø
ne, aa der liggø’n den Dag i Dag æ. Dei Gamlø ha
tala um, at dei ha seet i Meiøfløge[1] paa Slea, aa likøeins
seia dei, at dei ha seet Jød’nlækjiø, so’n dro’ mæ; men
dæ æ kji aa sjaa no; taa dæ ha væl vøxe Mørø aa Møse
paa Grunne der sia maaveta. Paa sjølvø Hølma, ha dæ
jamvel vøxe noko smaao Bjørkøbusko enddaa dæ er netup,
at dæ finst Jor uppaa o. No kallø dei’n Oshølmin; men
hellist skuldo dæ me Rette vera Olshølmin. Han æ saa
parssø so tre Hundrø Ælne ikring.
Før umtrent treds ell halfjærsønstjuø Aar sia, vart Kringølhaugen utgravin. Dei truddø, dei skuldø sinnø Pæing i o maaveta; taa dei haddø seet, at Drakin[2] slo se ne der stundo, aa telikømæ seia dei, at Peikøstikka[3] sto der. Denne Haugen æ beligjandø paa Vennis paa ein Gar eite Hamre i