dei skynne seg med å ta han i bruk. — — — —
Han Kristian såg harm innetter havet. Motorskøytene var alt komne åt endane, og låg no og bakka og drog. Det vart sakte drag-ver i dag; vinden hadde spakna ein grand. Men sjøen gjekk endå høy og tung. Det gjekk seint med å vinne seg innover. Ein fekk slik avdrift i denne tunge motsjøen. — — —
Moglunten såg mest arg på båten når han ikkje kunde få sette slik i veg imot sjøen og veret som han ønskte.
Slik var det å lirke seg fram. Det dugde ikkje. Det var så fortærannes. Og ein vart stødt i bakleksa då. — — — —
Jau, Vikaprinsen kunde få åttringen. For godt kjøp. Han var forresten passeleg sundlea no. Og så kunde Vikaprinsen innbille seg at han følgde så forgale godt med tia. — — —
I kveld den kveld vilde han sikre seg den nye motorskøyta, som han hadde havt på hand ei vekes tid. Så kunde Vikaprinsen ligge her og lure og lirke seg fram millom sjøane, og ta ut berre når han fann himlen klår nok. — — — —
