stod og vog på det og ikkje rett visste kva ho skulde gjere.
Men slapp så låset, bøygde seg ned og til å reime att skorne hans.
Han la ikkje imot, endå slik hugen glødde. Å kome inn på romet hennar, der angen frå henne fyllte lufta, det vilde vere hans himmerike i denne stund. Men han kunde ikkje tvinge seg fram. For det låg som bøn i hennar auga om ikkje å gjere det, — ikkje i kveld; det var for tidleg. — — —
Ho låg på kne attmed føtene hans og reima. på skorne. Ho var så rund og rød og trivleg. Og det steig slik forunderleg fin ange frå hennar hår og hals, som han var så nær. Han kom til å tenkje på dåmtunge somarkveldar. Blodet flødde så heitt gjenom alle hans årer. Han kunde knapt styre seg; han måtte løfte henne endå ein gong.
Ho saup etter anden. — Du e fæl, sa ho og trua han. Då vart han endå villare; tok henne på armen og gjekk mot døra. Det var gjerne best han såg henne tilsengs før han gjekk.
Ho lukte auga og let seg bere. Det vilde vore gildt og sete med han i stille natta der inne. Vandt å seie når næste høvet baud seg. Han kom snart til å reise, og vart borte så lenge. Ventetia vilde bli både lang og tung, så det kunde trengast at ein hadde sæle stunder å minnest.
