Side:Edda-kvæde, Gudekvæde.djvu/10

— 2 —

6.
Heldt seg med deim
heile tri nætar.
Midt etter stigen
skreid han so fram.
Munde so nie
maanar lide.

7.
Barn fekk Edda,
vart aust med vatn,
— — — —
— — — —
svart av hamlit,
vart heitande Træl.

8.
Hendane hadde
skrukkut hud,
kropne knokar,
[kartnaglar ljote]
og digre fingrar.
Fælt var andlit,
lut-ryggja var han,
med lange hælar.

9.
Voks han gjorde,
og vel han treivst.
Sidan fekk han
freiste styrken:
bast-reip binde
og byrdar gjurde,
ris bar han heim
heile dagen.

10.
Kom far-fyrkja
fram til gards
med saur^[1] paa solom
og solbrende armar,
bjug-nasa^[2] var ho,
bar namne Tir.

11.
Midt i sessen
sette ho seg.
Sat hjaa henne
sonen i huse.
Dei rødde og runa,
reidde seg seng,
Træl og Tir,
og tidi skreid.

12.
Born dei ól
uneleg saman;
eg trur dei vart kalla
Klurr og Fjosne,
Reim og Klegge,
Kjefse, Fulne,
Drumb, Digralde,
Drott og Hosve,
Lut og Leggjalde;
dei laga skigard,
frøydde aakrar,
ól paa grisir,
gjætte geitar
og grov upp torv.

13.
Døtrane deira:
Drumba og Kumba,
Økkvinkalva
og Aarinnevja,
Ysja og Ambaatt,
Eikintjasna,
Totrughypja
og Tranebeina.
Hev træle-ættir
sitt uppphav fraa deim.

14.
Gjekk Rig sidan
radne vegen,
kom til ei hall,
hurdi paa glytt;

1. Saur, lort.
2. Bjugnasa, med krokut nase.