Side:Edda-kvæde, Gudekvæde.djvu/11

— 3 —

inn han gjekk,
eld brann paa golv.
Ave og Amma
aatte huse.

15.
Sat der eit hjon
med syslom sine.
Mannen telgde
teinar til veven.
Skjegg var skipa,
haar klypt i skallen,
stramt sat skjurta,
skrin stod paa golv.

16.
Sat der kona
og sveivde rokken,
strakte armane,
spann til vev.
Bar ho sveig
og bringeduk,
halsplagg ho hadde
og band yvir herdar.
 
17.
Rig kunde deim
raadir segja,
munde seg setja
midt imillom,
med mann og kone
paa kvar si led.

18.
Daa tok Amma
— — —
— — —
— — —
Fulle skaalir
fram ho sette,
kalve-steiki
var beste kraasi.^[1]

19.
Rig kunde deim
raadir segja,
steig upp fraa bord,
var huga te sova.
Midt i lego
lagde han seg,
med mann og kone
paa kvar si led.

20.
Heldt seg hjaa deim
heile tri nætar.
Midt etter stigen
skreid han so fram.
Munde so nie
maanar lide.

21.
Ein vaak^[2] fekk Amma,
vart aust med vatn,
dei kalla han Karl.
Kona sveipte
den raudleitte sellen
med dei spelande augo

22.
Voks han gjorde,
og vel han treivst.
Uksar han tamde
og ardar^[3] gjorde,
timbra stogur,
sette upp lødur,
kjerrur han smidde
og køyrde plog.

23.
Heim dei førde,
med nykle-hankar
og geiteskinn-stakk,
gifta til Karl.
Snòr heiter ho.
Sat ho med brur-lin.
So breidde dei blæja
og bu sette.

1. Kraas, godmat (Orkdalen).
2. Vaak, gutebarn.
3. Ard, plog av eldre slag.