Livet
1. Heimen er baade vond og god;
det skifter med Sut og Gaman,
Hæv er den, som med same Mod
kann taka mot alt tilsaman.
2. Vegen ligger so ymist til
med Staup og store Krokar,
Ein kjemer der, som ein inkje vil,
og fram i mange Flokar.
3. Sveinen stemner i Vegen radt
med stora Voner i Varmen;
han møter ymist ein Bakke bratt,
han møter stundom Harmen.
4. Um ein Stund han fær ein Stur;
det hever sit gamle Gjenge:
Gleda gløymest, fyrr du trur,
men Sorgerna sitja lenge.
5. Kjem han sturen i Verdi ut.
so fær han liten Fagnad;
ho snur seg burt ifraa all Sut;
so klagar han paa sin Lagnad.
6. Han lastar Verdi, som er so snar
fraa Sorg til Leik at venda.
Han gløymer lett, at det same var
hans eigen Hug, kann henda.
7. Strenge Dagar maa koma paa,
men etter koma dei milde.
Den største Hugnad me stundom faa,
der minst me vona vilde.
8. Lauvet fell um Hausten av,
um Vaaren atter det spretter.
Dauden herjar um Land og Hav,
men Livet kjem altid etter.
9. Stormen sopar i Skogom hardt,
so Tre og Kvister brotna;
men grøne Kvister vil renna snart
av Rotom til deim, som rotna.
10. Kjært er Livet med all sin Harm;
det klaarnar, alt som det gjenger.
Men endaa treng eg ei Von i Barm
um eitt, som varer lenger.
|
Denne teksten er offentleg eigedom av di forfattaren døydde for meir enn 70 år sidan. |