Svineskrymsla
Ei taa dei Skrymslo, som Folk javnast ha vørte ute før, e Svineskrymsla. Ner eingon gaar ette ein Veg seint um Kvelden ell tile um Mørgo’en, e de nemmast han faar høyre ho. De tek daa te laate, stundo tett innve han stunde eit Stykki ifraa hono, stundo som de vore nie Jord’n, stundo som de vøre ovapaa Jord’n. Fyst høyrist de, som ein snykta o graate; so e de som noko Katto sete kvæst aat hinan; Ljøe bli no høgre o høgre; Snyktegraaten bli te Baadnskrik, Kattekvæsingi te Jammer o saare Skrik: so blandast de attve fleire o fleire stygge Ljø: Skjøreskratt o Kjeringtrætte o Ungegaul; men teslutte høyrist de mest som ei heil Kven full me Svin, som rene o grurt slekt dei vøre go te, o de paa alle Maata, ifraa dei minnste Grisunga te støste Galta me grøvste Maale, Gragalta o o’a Purko. De gaar ’ki an o springe ifraa dessa Trølleskrymslunn heldan; hona fulgi me, sagte o fort, ette som ein gaar te, jamsi’is me Vegi ell ogso lengst ette Hallbakko. Sume ha vøre reint ibeit før dessa Skrymslunn. Men no ska de nok ’ki vera mange, som høyre ho, imot i gamal Ti.
|
Denne teksten er offentlig eiendom fordi forfatteren døde for over 70 år siden. |