Anisja. Var det likt! Eg hev gjætt paa
han som ein smed.
Matrøna. Men kvar er dei daa?
Anisja. Det fortel han ikkje. Og ikkje er eg istand til aa koma etter det. Han gjøymer dei snart her og snart der. Og eg maa agta meg for Akulina, so ho ikkje merkar noko. So dum ho er, skal ho daa ha nasa med i alting. Aa, eg arme menneskje! Eg er reint øydelagd.
Matrøna. Ja, fluga mi! Kjem pengarne i framande hender, so ser det gale ut for deg. Dei jagar deg fraa garden, og du fær ikkje so mykje som kan liggja paa handebaket mitt. Der hev du ditt arme ting pint og plaga deg i dine beste aar med ein mann som du ikkje hev brydt deg um, og so kan du som enkje faa lov aa gaa umkring og tigga.
Anisja. Det maa du nok seia, Matrøna. Eg er so forpint, at eg veit ikkje kva eg skal taka meg til, og her er ikkje eit menneskje til aa raadføra seg med. Eg nemde det for Nikita; men han torer ikkje leggja seg uppi det. Han sa berre igaar at dei er gjøymde under golvet.
Matrøna. Hev du set etter?
Anisja. Eg kunne kje. Han passar paa heile dagen. Eg hev berre lagt merke til at stundom hev han dei hjaa seg, og til andre tider gjøymer han dei einkvar stad.
Matrøna. Eg seier deg, baane mitt, at gjeng du av og gjer toskeskap her, kan du faa svida
