havet. I desse tankar reiste han seg og gjekk fram til styrmannen.
— Sjaa eingong gode ven! sa han. Kva kan det vera ?
Men i det same saag han sjølv kva det var. Det var dei tri gamle mennerne som vart borne over havet, og det kvite som lyste var det lange kvite skjegget deira. Dei var no nær ved skipet.
Styrmannen som hadde snudt seg, vart so rædd at han slepte roret og ropte av full hals :
— Gud hjelpe oss! Dei gamle kjem etter oss paa vatnet, plent som gjekk dei paa den turre jord!
Pilgrimarne som høyrde ropet, sprang upp og atti bakstamnen paa skipet der dei kunne sjaa gamlingarne som kom etter like i kylvatnet, heldt kvarandre i henderne og gjorde teikn til skipet at det skulde stansa. Alle tri kom dei over vatnet som paa den turre jord, endaa ingen av dei rørde ein fot.
Folka hadde enno ikkje fenge tid til aa ta segli ned, fyrr dei gamle alt var like ved skipssida. Dei kom inn til rekkja, og daa dei fekk auga paa bispen, ropte dei paa han:
— Du Guds mann! Me hev reint gløymt det du lærde oss. So lenge me tok det uppatt hugsa me det, men berre me stansa ei stund, gløymde me det eine ordet, og so gjekk det heile i surr. No minnest me ingen ting; lær oss det aanyo.
