Semjon gjekk no tett upp til han, og i det
same var det som den unge mannen raadde ved
seg. Han vende hovudet, opna augo, og saag
paa Semjon med slikt eit godt augnelag at Semjon
vart glad i han med ein gong. Han kasta
filtskorne, løyste beltet og tok kaapa av seg.
— No kan det vera nok med det pratet, sa han. Sjaa du kjem deg i klædi; men lat det gaa litt snøgt.
Semjon tok framandmannen under armen og hjelpte han upp. Den unge mannen reiste seg. Semjon saag no at baade armar og føter var heile paa han, og vart baade gild og sæl ved den fagre lekamen og det eigna gode augnelaget. Semjon breidde kaapa over herdarne hans; men framandkaren kunne kje faa henderne inn i ærmarne. Semjon hjelpte han, drog kaapa um han og snørde godt til med beltet. Han vilde og ha teke av seg den gamle fillute huva si aat den berrhovda guten, men det vart for kaldt um hovudet, og so tenkte han som so: «Eg er so snaud i skolten som eit egg; men han hev rett ein god krulltopp. Han skal helder faa paa seg filtskorne.
Han bad den unge mannen setja seg ned og hjelpte han med aa faa paa seg filtskorne. Daa det var gjort, sa han:
— So, kammerat! Sjaa no til du kan leda paa deg og verta varm. Kva desse sogorne ved-
