lærdom, so veit eg daa meir en ei bondekjering fraa landet. Kva er vel slik ei bondekjering for noko? Det reine stakkarsting — ikkje anna. Det er mange millionar slike her i Rusland; men alle er dei so blinde som moldvarpar og veit ingen verdens ting. Ja, kor ein skal pløgja kopesten ikring[1] elder doktera smaabaan med hønselort og gjera alskens heksekunstar, det hev dei god greie paa.
Anjutka. Ja, mor hadde meg og ut til hønsi daa eg var sjuk.
Mitritsch. Ja det er tingen, er det. Der er mange millionar av dykk kjeringar og gjentor; men alle er de som ville dyr i skogen. Naar de døyr, er de akkurat like kloke som daa de kom til verdi. De hev korkje set elder høyrt nokon bidige ting. Ein bonde høyrer daa altid eitkvart, anten det no er i vertshuset, elder som høva kan, i slaveriet, elder som med meg, i soldaterlivet. Men — ei bondekjering! Ikkje nok med at ho ikkje veit noko um Vaarherre, ho veit ikkje greie paa fredagarne dihelder. Fredag er for henne berre fredag[2], det veit ho ikkje. Jau desse bondekjeringarne! Det er plent som blinde hundekvelpar som ligg rotar paa ein sorpdunge og kjøyrer snuten nedi lorten. Dei forstend ikkje anna en aa gaa gaula paa sine dumme visor: Hei,
