Anisja. Men gjæt du paa han; elles kunne
han smjuga undan. Det kunne vera den skarven
likt! Eg gjeng no inn etter det.
Matrøna. Gløym berre ikkje aa faa det døypt. Det kunne no elles eg gjera. Du hev vel ein kross?
Anisja. Det finn eg nok. Eg veit um det. (gjeng).
Matrøna. Det var daa svært kor ho reiste bust, kona. Men det maa ein tilstaa, det kan vera krenkjande nok for henne. No, med Guds hjelp kan me vel faa løyna det me no hev fyre, og sidan skal ingen satan koma etter det. So vert me daa sagte av med tausi, og veslesonen kan faa liva i fred og ro. Det er daa fullt upp av alle ting i huset, Gudskje lov! Og so vil han nok helder ikkje gløyma meg. Kor skulde det vel ha gjenge um de ikkje hadde Matrøna? De hadde kje visst korkje att elder fram. — No, vesle far, er du no snart ferdig?
Nikita (stikk hovudet upp av kjellaren). Kva vert det til? Kom so med det! Kva er det de druntar med. Skal det gjerast, so lat det gaa i ei fart.
Anisja (kjem med baanet tulla inn i eit plagg). Her er det!
Matrøna (gjeng henne i møte). Hev du no døypt det?
Anisja. Ja ja. Eg hadde nær aldri fenge det fraa henne; ho vilde slett ikkje sleppa det (gjeng burt til Nikita og flir han det).
