Matrøna (held henne for munnen). Kva er tids?
Er du fraa vitet? Han gjeng daa, ser du....
No, kjære sonen min, gakk so, ver no flink.
Anisja. Eg vil ropa folk til.
Nikita. Hald daa stilt! Aa, de kvinfolk! So skund dykk daa, og lat oss faa ein ende paa det. (gjeng aat kjellaren).
Matrøna. Det er ikkje raad for, venen min. Hev du havt vit til aa faa deg moro, maa du og sjaa koma deg utor vasen.
Anisja. Han og fyrkja hans hev lenge nok havt meg til narr. Men no skal det vera slutt! — Eg vil ikkje lenger vera aaleine um det. Lat no han med faa eit draap paa seg. So fær han kjenna kor det smakar.
Matrøna. Naa, naa, plent som ein raudeine! Nei, gjenta mi, vil du lyda meg, so skal du kje bausa slik paa, men taka saki med ro. Du skal sjaa ein kjem lengst med det gode. Gakk no inn til tausi. Han hjelper nok til her. (Fylgjer etter Nikita og lyser for han, med han gjeng nedi kjellaren).
Anisja. Ja, han skal sjølv faa lov til aa kverka skarveungen sin. Fyremannen min, Gud have sjæli, læt meg ikkje hava ro i gravi. Det er so det leitar paa vitet. Lat no han med faa prøva kva det vil seia! Um det so skal kosta meg livet, so skil det eitt.
Nikita (fraa kjellaren). Kom so med lykti!
Matrøna (lyser for han. Stilt til Anisja). Han grev no. Kom so med det.
