Matrøna (kjem inntil og bukkar). Godag, far, vaar
gode velgjerdsmann! Godag, kjære Peter Ignatisch!
Det stend like ille til med deg, ser eg.
Du kan ikkje tru kor vondt det gjer gamlen vaar.
Han sende meg hit for aa høyra kor det stod til,
og bad meg helsa deg so mange gonger, (bukkar).
Peter. Eg hev ikkje lenge att, Matrøna.
Matrøna. Ja, Ignatisch, det er som ein seier: «Sjukdom fer ikkje um som vinden i skogen, men held seg til menneskjens baan.» Kor du hev follna or, din arming, naar ein rett ser paa deg! Sjukdom gjer ingen mann fager, det er visst nok.
Peter. Det er dauden som hev sett kloi i meg.
Matrøna. Kva skal ein seia, Peter Ignatisch, naar Vaarherre soleis vil ha det. Du hev no skrifta for presten, og med Guds hjelp fær du nok den siste olje. Du hev daa, Gud vere takk, ei flink kone, som nok vil syrgja for aa gi deg ei pen likferd. Du kan tru, Nikita skal nok hjelpa til der han kan.
Peter. Men der er ingen til aa styra det heile, og halda skikk paa huset. Kona duger ikkje noko. Ho tenkjer ikkje paa anna en det som gale er. Det kan ikkje hjelpa kva du seier; eg veit det altsaman. Tausungen er ikkje regtig i hovudet og for ung til aa taka seg av garden. Heile sitt liv hev ein slite og slæpa og skrapa saman, og so er der ingen til aa taka det heile naar ein gjeng burt. Aa det er tungt. (græt).
