Knes, en gjeve se for slike Kara!“ – Ho va mota
den Sugga.
Her i Bygden va da for vel so eit Manneminne
sia ein Gut, so eitte Jørn. Han va endaa uppalin paa
ein Plass unde Hilme i Ulnesbygden. Han hadde slik
Hug te bli Spelemann o fekk se ogso fatt paa ei Skarvefele
o balla o let lite vætta; men dæ va kji stort han
kunna.
Ein Haust laga han se te fara nordover paa Lærdalsøyre; Fela si hadde han me o let jamt o samt ette Vego. Den Ti han va komin nord i Brekkudn synna i Nystogun, møtte dæ hono eit Kvinnfolk, so gjekk batt paa ein Bønding. „E du Tjaak du?“ sa ho. Ja han hadde go Hug te lære laate, svara han. „E veit dæ,“ sa hono o ga hono eit Strengjinykkla. „Ner du set i Fela di taa dessa, ska ingjin truge de te laate: men ner dæ bli ende, læt du kji lenger du heldan,“ sa hona. Han for nordover paa Øyre; o der let han i Martnae, so ingjin hass Make hadde høyrt. Han vart verand der lengje o tente se baade Øyk o Kjerre o eit Sildelass o skrakkla so heimattover. Dæ kom Snjo paa han, so han laut leie se Sle’e over Fjelle; men daa han kom nie Vangsokne, sette han Slein atte o kjøyrde me Kjerre utover Mjøse – før hona hadde lagt se, so de var sterk Is paa henne. Han skrakkla o kjøyrde i smaae Dagsskjei utover o sat jamble paa Lasse o let ette Vego. Han kom skjele aat Ulnesbrun te i Avdegningen um Joleeftan.
