Men han gamble Gudbrand va kjær ette Brennevine, hadde so gløymt Beine kav butt – dæ va eit Leggjibein, tissheld. Ette han hadde lagt se ein Kveld skjele Ottedagasdagen der ette paa, høyrde han ein Smell; ress so dæ va, to dæ te dundre inni Veggjidin, so Huse raga o va paa skull skjiljast aat i Møsjamoto. Siste Smellen va so illhærvele knell, at han gamble Gudbrand skvatt ende upp i Sengen; han laut nokk te bea vent fere se daa, sto upp o fulgde dei attpaa Kjyrkjigarden mæ Beine o la dæ der, han to dæ. Han hadde nokk lagt atte Staal han Gudbrand; men dæ va berre ei Hektelykje. Ha han berre kome att mæ di te dei Tien, so sett va, so ha væl kji Draugadn børe se so aat.
I eldgamale Ti hadde dei se jamble aat o grava ne Peing, segjist dæ. Dei sleppe no fint før di no um Dagadn, over dæ atte dæ æ ingjin, so har noko meir, en dei ha Bo; dei tørve se væl alle, æ dæ likt te. – Nie Garde paa Høve, levde dæ før mange Manneminno sia ein øldroge Knagar, so va so bøttislaust rik, at dæ ikji va korkji Tal ell Ende paa di. Inkji unnte han se sjøl noko, o inkji unnte han heno noko. Den Ti han kjende, dæ to lie mæ se, stakk dæ han, at han vilde grava ne Peingadn si, so hadde han daa kji dæ o ha vondt taa, ette han va aavføllin, at hene gjorde se te goe mæ hass Meddel. Ein Kveld ette alle hadde roa se, o dæ va kurt o stilt, sett han se fat paa ein gamale Ringa-
