aa Thronde’n visste kji Orde taa, før han sto paa Palle
att. So rugga han heim te henne Brynil, Kjeringen si.
Ho saag ratt, at dæ va noko, som vanta ho, før dei, som
ha vøre hjaa Haugafølkji, blia reint gælne, naar dei saa
sjaa Vermeljøse. Han vilde drust ut att; men ho tok Børsa
hass aa skaut i Krøss over Huvu, hass. Daa vart han role.
Sea ei Gong laag han i Hølteli’n aa høggde Bjelka. Om Kvelden hevde han se burti Hjallen aa laag let paa Munnhørpa. Daa han hadde lete lite, kom dæ innslettan tvaa spøkjile sine Gjentu o toko te flaskre aa danse ette Laatto hass. Daa dei hadde spelt se ei Ævu paa Tuften, kom dæ ei taa dei burtaat Hjalle, vilde liggji hjaa hono. „Ko iltendæ vil du her!“ vraala Thronde’n. Daa skrahlelo’o dei aat hono: dei tøtte detta va løgle aa morot, Trøllstye.
Espedøkkji ska vera den fyste Garden, som vart upprutt
i Gol. Somme sea, at Treverkji ska vera gamlare
endaa. Der budde dæ ein Mann, som va blind. Han
hadde sjau Søni. Daa dei vorto vaksne aa skulde te gjifte
se, hadde han dei te gaa aat Gol aa sjaa se ut noko Garda.
Før aa vera hugheil, at dei skulde finne se gjilde Heimsta’a,
ba han dei taka mæ se noko Jord i ein Pøse. Hona smakte
aa lufta han paa; men i Brekke va dæ beste Jorde. Den
Garden vart mæ upprutt fyst taa alle i heile Golsreppe.
Paa Nes va dæ ei Prestfruge der, som va so spøkjile
nøygji aav nøv ve Tenaradn. Dæ va klent i Køste aa
