D’æ lite Gagdn i Laas utta Lykkjil.
D’æ kji klent, ner dæ faar dit dæ vil.
Inkji mykji, men væl.
Mykji o inkji mangt.
Dei gjere kji mykji fere inkji dei store.
Dei store æ so Staurbøre: ein vil nor-te o ein sø-te (ell: ein hit o ein dit).
Ein bli kji ung rae.
Han æ heit Gjentehugen.
Tøludn æ Manne like.
Ein faar noko mæ noko.
Dæ ropa kji Rumne, so tomt æ.
Han slipa kji førutta Vatn (ɔ: gjere kji noko, so han kji har noko paa).
Ein ska gjera Tjone (ell: Fatimann) væl ifraa se.
D’æ vondt o seta ein gamal Øyk paa eit nytt Traav.
Den, so kviskra, so lyg han.
Ein ska vera snøgg i Kjellare, men lengji i Fjøse.
Dæ fer kji ein væl, taa hin fer ille (ell: burti Villa).
D’æ gale, kem so gale fer.
So ein tæ Verde upp te, faar ein bera ho fram.
D’æ meinint treffe Maatin.
Lagnan driv uss dit, me sko.
Han æ haldin, so sitt har.
Den so vio vanka, han noko sanka.
Ei fager Kjering æ bere en ein glup Gard.
Han dett kji ne, so sit paa eit laagt Sæte.
Ein kann dæ, ein vil.
Minste Augo øygne mest.
Han æ sæl, so løgin æ, (ɔ: han æ sæl fere at dæ æ berre Lygn).
