Ein ska veta var før Huvue, før d’æ det Vete sit.
Han har mykji fere bera den, so inkji gøtt vil gjera.
Lykka e bere en hundre Mark.
Ner ein har Lykke, treng ein kji um Vet.
Ner ein betala dæ, ein faar, æ ein teiog, ner ein gaar.
Han held mæ Klypun o sleppe mæ Hønden.
Han æ so Sauidn o’ Hausten: han set imot Vinde.
Han æ so Hunden paa Lasse: inkji et han sjøl, o inkji gjev han mæ se.
Han æ so ein Vøtt: gjere kji karkji vont ell gøtt.
Han æ so den Fuggelen, so fulgji Gauke (ɔ: han æ støtt mæ, men d’æ ingji Gagdn i hono).
Trølle trivast best i Otien.
Dæ, so fyrst kjem i Sekken, ska sist utatt.
Smaailt kann ein eta taa se.
De beste æ gøtt nokk dæ.
Annsmanns Kjyr æ laus taa Baase, (ɔ: Ein æ kji trygg paa di, so høyre heno te).
Inkji æ verre en brend Øst.
Gøtt Klæe dræ ette se.
Lyg inkji i Vegen aat ein, endaa kjem han ill heimatt.
D’æ fleire flekkute Bikkjo en Prestbikkja.
D’æ kji verdt gapa imot Laavedøren.
Han svelt kji, so tjukt bit.
Augo aat Unge æ større en Vømbe.
Ekkjemannssørgji æ so Ølbugsstøyten – illhervele vond, men ha gaar trast over.
Kjøp, kjøp, sa Kjuklingen. (Brukast oftast ner Bødne ta te masa ette engon Tingen, dei vilje ha).
