i Vegen um Joleftan, aa endaa løto dei skunde se,
skulde dei koma te Ti’ars. Ein Joledag voro dei ’ki
komne lenger en paa Slidreaasen, daa de ringde sidste
Gaange. Daa søngo Klukkudn so heile Ølmugin inn i
Kyrkjunn høyrde de:
Lang Veg ha Beitadn;
seint koma Skjeladn.
Men Beitadn aa Skjeladn vorto so skamfulle, at dei snudde umkring aa reiste heimatt.
Mest alle Presta so era dei stytthugsa, de har se
taa di, at dei ha studert for myki. De va ein Prestmann
som hadde so klent Minne, at han ’ki va istand
te aa halde Dagarekningi, han hjølpte se soleine, at
han gjorde ein Sopling te kor Dag, aa nær han hadde
seks Soplinga so visste han, at han skulde messe hin
Dagen. No va de ei Gaang, at Stogogjenta trøng
ein Sopling, aa so stal ho ein ifraa Preste. Um Synndagsmorgon
daa Presten kanna Soplingadn, hadde han
’ki meir en fem, difør meinte han, at de va Laurdagen,
aa so sette han se te aa gjera paa sette Soplingen.
Me’a han sat aa spikka paa Soplingrise, kom Klukkaren,
han vart forfæld taa Preste, som arbeidde um
Synndagen. „Vil inki Far snart aat Kyrkjunn? Folke
staa aa stunde,“ sa’e Klukkaren. Presten rende innunde
Sængi aa reiv fram Soplingadn sine aa kanna dei ei
Gaang te. „E ska væl ’ki messe um Laurdagen, veit
e,“ sa’e han, „e har ’ki meir en fem Soplinga.“ Klukkaren
meinte, at de va Synndagen likevæl, men Presten
