kanna aa kanna aa nemde ein Dag for kor Sopling han hadde i Høndenn, men han kom inki lenger en te Laurdag. Klukkaren sto paa, at de va Synndag, men Presten vilde ’ki tru; teslutt vart han sinna aa vilde jaga Klukkaren ut. „Men Far maa ein Dag ha gløymt aa gjera Soplingen,“ sa’e Klukkaren; daa sto Presten me Soplingi i Vere over han. Ja Presten syntest de va ’ki so utrule, aa so vart han me te Kyrkjunn likevæl.
De va ei Gjente som eitte Anne; ko Gard ho va taa kann e ’ki visst segja, den eine nevne ein Gard aa den are ein ann’. Ho va Einbenn[1] aa skulde hava Garden ette Far sino. Ho va so oversle fin denna Gjenta, maa veta; ein fekk leite ette Maka hennar baade i Vang aa i Slidre aa langt utigjeno Aurdal ogso. Nett va ho voksi, de va skile som ho hadde vore spikka, aa friskdæmd va ho som ei Soløye; kor ho gikk, so fulde de eit Tekke me henne, so at alle som saago ho fingo godt te henne. Snill va ho baade mot fatik aa rik, inki va ho taa dei som tala ette alle Snota[2], aa vilja vera burga aa lauta; aldri høyrde nokon ho kve’a paa Rekarviso[3] ell bruke Ordtøkjo; men te aa syngje fina Viso fannst de ’ki hennar Make. Alle dei gildaste Gutadn i Bygdenn hadde fritt te henne, men
