Taa desse Laugenn vart Svarvaren myki vraiskin.
Nær dai voro komne atte fraa Kyrkjunn aa hadde jarda
Like, komo Øltroysidn paa Borde, aa daa fekk Hallvord
i Skallin aa vart so drukkin, at han sat aa luvde[1]
ne paa Armo sine aa svav. Daa hadde Svarvaren se
aat aa vilde hebne Laugi han hadde faatt. Han tok
se ain Stain i Hønde aa gikk burt te hono Hallvord
aa smelte te hono i Hausen me dai. Hallvord lyste
berre paa Skallin aa sa’e: „du slo som ain Vaae, du
skarve Svarvaren,“ aa derme la’e han Skallin ne paa
Armadn aa svav aa raut like godt. Svarvaren vart
fylin[2] aa vart te Narr i Lagi haile Naatte ette.
Store Hallvord slær Hydna taa Stuguborde. I ait Samvære som sto i nørdre Garde Givsjordenn va han Hallvord me; han kom endaa ube’en, aa ain som de gjere skulde sita i Søplero’nn, sigi Ordtøki. I desse Samvære va de inki snaudt korki me Øl ell Brennevin. Daa de tukka ut paa Kvelden, so va de tvo Kjempu som toko te aa ørtast me hono Hallvord førdi han va komin ube’en te Lags, aa dai spurde kor Sæte hass retto skulde vera. Han letst ’ki varde[3] desse større paa noko Bel; men dai govo paa me sama Alkingenn, so at han tesidst vart rai aa tok te aa hyfse aa akle[4] paa se aa te aa rækspenne me dai aine Fote uppunde Kruna[5] i Stugunn so denne berre derra; aa so sa’e han de ve hine tvo Selladn:
