men han bidde te at Hu’e va losa over alt. Daa skar han Hol paa Høkiladn, Framfot aa Bakfot paa dai Si’unn han sto, aa so sa’e han: „me ljote væl snu Gjaite no du;“ aa kasta haile Nauteskrove ikring, likesom de hadde vore ai Gjait.
Svarvaren vart lauga. Taa di at store Hallvord stødt va; go’lyndt, va de mange Skalka, som vaaga se te aa gjera Prainu ve han. I ait Gravarøl paa ain Gard i Kvislenn hadde Hallvord vorte drukkin. Me’a han sat paa Paiskrakke, va de ain Skalk dai kalla Svarvaren, som spikka noko Bjørkjenubba aa kloyvde i dai aa hækte se te aa sette dai paa Troyekvaalen[1] hass Hallvord. Detta gaadde inki Hallvord paa ait langt Bel, men ette dai hadde tiki ut Liki aa voro komne me di i ain a’n Gard, daa kjende han fysst, at de takka inn paa Lære hass. Han glainte umkring se paa dai som me voro, aa no va Svarvaren inki go te halde se, anna han tok te flire. Daa tottest Hallvord skyne, at de va han som hadde gjort hono denne Praina, aa han sa’e de: „de e best e gaar burt aa lauga de, Bukkekillingen, lite;“ derme tok han Svarvaren unde Hønde aa kasta, han uppaa Mjærmknuten[2] sin aa rasla te me hono radt nord i Vatsølda paa Garde. Der vart Svarvaren endesnudd aa sett me Skalla baint ne i Ølda, so at noko are maatte tevle ette aa renne i Troya hass Hallvord, so han kom paa Ap aa Svarvaren slapp upp att or Øldunn.
