mann ve Regimente. Daa Mynstringi va te Endes, skulde kor Kar i Senn ri’e fram fyri Kungen aa rope me full Strupe, kaa Landslut han va or. Kungen sat daa ve ait Bord, som kallast Mynstringsborde, aa han va paahatt fulle Jeneralspløgg, Snuthatt paa Skalla aa Frunsa paa Eklo. Hallvord, Floymannen, rai daa fyst te i Smaadult aa daa han kom fram um Kungen, skraik han so illhervele sterkt „Norsk Mann,“ at Kungen kvakk ve, aa Snuthatten gauv taa Kungsskalla aa te ne paa Borde. Han sa’e daa: „te va ta en kyselig ’tæmme tu udstøtte min Sønn.“ – „Daa e rai fram um,“ sv fortalde han Hallvord detta se’a, „so ropte e so høgt „Norsk Mann,“ at e skraik Hatten taa Huvu’e aat Kungi.“ „Kungen,“ sa’e han, „sat der blaik som ain Nau’arkilling, aa de va vesalt Maal i hono, han kvain som ai Tite.“
Ait Ovtak taa Store Hallvord. Ain Mann paa Mehus i Kvislenn hadde vore nord i Kvislali’enn ette ait Baitalass um Veten. Paa Haimvegi or Skogi tversturte Hesten fyr hono, aa dette høvde paa att Svell. Hesten vart liggjand paa dai aine Si’unn paa Svelle aa fraus fast attve de. De drygdest daa ait Døgers Ti, fyrr han kunna faa tinga se Flagar te hudtaka Hesten, men so fekk han daa endele bidde ain te di. Denne gikk nord paa Svelle te Gampe, men han va so fastfrosen, at han kunna ’ki le’a han. Flagaren gikk haimatt te Manne, aa han tok mange Kara me se aa store Hallvord ain taa dai. Desse Karadn pikka daa aa høgde kringum Gampen fyr aa maisle han laus. Derette rende dai i alle, men Hallvord inki, han sto aa stødde paa. De nytta dai inki, Gampen vilde ’ki rugge paa se. Hallvord sa’e daa te hine: „Tukke lite paa dikka, Smaakjæsadn! la e no, Gunnarsson, saa gjera ait Roynand paa han. Han fata daa me fullt Grep umkring Gampeskallin, som va laus, aa krøkte se ihop i haile Bule. Ve fyste Roynande braka de noko i Gampe aa Svelle. „Aa, sa’e han, „Gunnarsson fær nok gjera
