ne me ai Aan, hoyrde Folki, at Nykken kom upp i ain
Høl aa skraik, so de ljuma i Skogi: „Ti’e e komen, men
inki Mannen.“ Noko Kara laga se daa te skø’a ette
paa dessa Stellunn aa vilde veta, kaa som skulde bera
te. Um a’it Bil kom ain Mann tevland so Svaiten silte
taa hono aa endete vilde i ai Nau’syn over Aane.
Folki ottast, at de va han, Nykken hadde skriki ette, aa
difyr toko dai aa mainheldo Manne, men han gjorde
baade gret aa ille let, for over Aane laut han, koss de
gikk. Dai slepte hono inki laus att likevæl, men Mannen
paa Garde sa’e daa de, at dai skulde giva hono noko
Vatn; va han daa saig, so kom han te doy taa di, men
va han inki, so vilde de inki nau’e hono noko. Dai
gjorde ette dessa Fyrisøgn’n, aa me di sama Mannen
hadde tiki ain Svelg taa Vatne, stupte han dau aat
Galde. Daa synte de se, at Nykken spaadde rett.
Vardyvle skulde vera ait Dyrliknils, som fylgde
Menneskja som ain Varastudna fyr di i alle Uhøvu,
som te kunna raakast, aa alle Menneskju skulde hava
kort sitt Vardyvle. De va usynle mest fyr alle, men
naar de hende so, at ængor hadde vorte haugtikin aa
se’a slapp utatt or Haugi, so vart han syn, som de kallast,
aa slike kunna sjaa Vardyvludn aat alle Menneskju.
De va ain Mann, som hadde vorte haugtikin i try Aar aa som slapp utatt ve ait Serfelle. Fan aitte endaa Hans Skjakling, aa han va syn haile i’e ette han kom utatte or Haugi. Han vangla jamt umkring i Reppo aa levde taa di, at han fyr ain liten Svultamun, som dai govo te hono, sa’e Folki, kaa Vardyvle kor hadde te Fylgje. Han gikk jabnan berrskalla, va saamen aa sjaa te, aa de fylgde ai nøggle Kome me
