i árhundrud havdi veitt ágáng og enn striddi fyri at kuga til fullkomni trælar!
Men av allt detta vard dar inki. Umstodurna gegndi dann fjandliga skilnad millum Nordmenn og Danir. Nordmennirni vurdu Donum kvitti og gengu i samband med Sviarni. Dar vard frid i Nordlondum.
Hjá Nordmonnum red imedan eitt gudmod[1] yvir dat vunna frelsit. Detta gudmod fagnadist vid hinn danski skáldskap, hvari Nordmannanna minni vard sungit; vid hans norröna frumsevni kann einn segja, at dessi skáldskap vard tjodlig fyri dei enn ovdanskadi Nordmenn. Dat var inki bert genum sini fostrlandslovandi horpuljodir,[2] at dessi ropadi[3] sitt frelsi og sitt sjalvrædi; nei! ogso genum hin hugvitsliga Öhlenschlæger-Grundtvigska skáldastjorn, ogso genum hini Danaveldit skipandi og aukandi songar ropadi dei Danskapins[4] ævilykt,[5] Danaveldins
veldistrot, sitt frelsi. — Dat var fyridi
