Men då vart dæ vel eit lurveleven; han tok te a gråte då, gut:
«Å herregud, nå har han ødelagt mine øyne!»
«E måtte burt i apotekæ hass, å finne greiu te å smørja augudn bass mæ. Då klaga ’n å bar se:
«Du gjør nå allting forkjert, du Ole.»
«Men du hadde no vel vøre lengji burte mæ, då, du va no visst gødt kjend der på stølen, du Haraldsæt’n,» innvente en av jentene og lo.
«Ja, du veit dæ tok no alti’ lite ti’, før jentudn voro inkji nettup heime då e kom, å so hadde e mæ me ein tøffel før tiskeren som e skulle få bøtt.»
«Å, du fridde no vel lite te jento mæ!»
«Næggu fridde e ’kji lell. Men du veit e kjende dei, å so va no tiskeren ill før di at dei inkji ville veta noko tå hono.
«Ein mørgo då me gango ut, va e inom i bua, og so heirde’n nøkk e fjasa lite mæ jento. So sa’n då me gango:
«Er de vakre de piger, du Ole?» Å ja, meinte e.
«Jeg tror jeg vil gjøre dem en pesøk,» sa’n, å då me kommo heim om kvellen, so sa’n:
«Ja i aften så bestiller jeg melken, Ole.»
«Ja, han fekk spannæ å drog upover; men dæ va ’kji lengji før ’n kom att, føruta mjølk å uta spann. Han sa inkji stort, sette se inåt åra, å glante in i vermen. Om ei stund so sa ’n:
«De piger var forbandet dydige.»
