mange stykke då dei kom der. Då var det ikkje råd til å få han opp att. Men alt til langt fram imot våren låg der ein stor snødunge og synte kvar den store kvitbjørnen hadde stått.
Han Olav drengen i austre-stova hadde vori nedmed sjøen etter eit lass ein dag og var så fælt løynsk, då han kom att og råka gutane uti tunet. No var det nok best dei akta seg eit grann, sa han; for no hadde dei snart ein gjest i vente som ikkje var til å spela seg med. Dei stokk og trudde fyrst det kunne vera skulemeisteren som kom no i utide og ville høyra leksene, eller kanskje endå lensmannen som var ute og fór att og ville eitkvart ilt. Men han Olav berre lo då dei slo frampå om det. Denne gongen var det nok den som meir var, sa han, og så fekk dei endeleg vita at det var ingen ringare enn bekafanten sjølv som var i kjømda. Han sat i stova hjå han Hans nedpå grannegarden og gjorde i blekk og var så morsk og fæl og svart, så dei torde lite seia eit ord med han. Og i kveld hadde han sagt han ville koma hit opp og få hus her. «Og held de då ikkje nasen vèl ifrå han, så vil ikkje eg vera de,» sa han Olav; meir ville han ikkje seia, sa han.
Dei var reint kaldstøkte der dei stod. Ingen av dei hadde sett bekafanten; men dei hadde høyrt
