skulle det vera noko. Så fekk dei seg nytt til jul, dei med.
Dei tok på med arbeidet og var der og dreiv på og bygde i kvar stunda dei hadde til overs. Vart dei valne på fingrane, så gjekk dei berre heim og varma seg, og så til å byggja att. Pål og Gunnar var store byggmeistrar og stod med kvar si jarnskuffel og skar snøstykka til, og dei andre to hjelpte til best dei kunne. Og bjørnen voks og voks så det gjekk monaleg fram. Han kunne nok ikkje stå heilt fritt på fire føter, når han skulle vera så stor og vera hol innvendes; han laut stå nedpå med heile kroppen. Men dei laga greie føter i alle fire kantane på han; og hovud og hals og rygg og rumpe, det var alt som på ein skikkeleg bjørn. Han fekk store svarte augo og naseborer av kol; kjeften stod på vidt gap, og der låg ei diger tunge inni. Og han stod så høgt med hovudet at dei måtte stå oppå ein høg stabbe, då dei skulle få det til.
Om kvelden tredje dagen føre jul stod bjørnen der fullferdig, og dei tykte då sjølve at dei hadde gjort eit svært verk; dei hadde aldri gjort maken. Det var måneskin om kveldane, og då dei kom heim i tunet og såg bjørnen innpå åkeren, stod han der skilleg som eit stort, fælt, levande dyr. Dei vaksne måtte òg ut og sjå på han, og dei lét alle om at det var ein veldig stor bjørn. Kom det no berre frostvêr, så han klaka godt til og vart hard, så kunne han verta ståande der frametter heile vinteren.
