ikkje noko lenger. Eller det skulle vel ikkje vera ein stor grå stein, dette dyret?
Dei to små borti skora hadde vakna av ropinga og grov seg opp or lynget. Dei visste ikkje lenger kvar dei var; dei sette i å gråta og tuta, og Pål og Gunnar våga seg ikkje attende over skråberget med dei no. Dei laut stå der til dei to vaksne kom opp.
«Har de gått dykk i skorfeste, eller kva står de der og gaular for?» spurde han Olav, og han lova dei både ris og deng, då han såg at dei ikkje hadde gjort seg noko ilt; for heime hadde dei vori både redde og illhuga.
Dei minste gret enno og sa som sant var, at dei hadde sett likt til nashornet. Men Pål og Gunnar ville helst ikkje ha noko drøs om dette. No såg dei altfor vel at det var berre ein stein, og så var vel det lange hornet berre ei turrfure som låg attmed. Og då var det ikkje visst om dei hadde vori så mykje meir til karar dei enn han Jens som rømde or skogen for ein rev.
Dei laut slå det av med at udyret måtte ha gått sin veg no, og dei minste var så forvildra at dei ikkje lenger hugsa kvar dei hadde sett det. Dei to vaksne fekk såleis ikkje le altfor mykje åt dei. Dei hjelpte dei ned og leidde dei heim, og der slapp dei òg for meir ilt, sidan dei hadde vori så skræmde. Dei måtte berre lova at dei ikkje skulle tulla seg bort såleis fleire gonger, så sant dei ville sleppa riset, og det kunne dei godt lova; — dei var ikkje så huga på fleire nashorn.
