Men så stansa han Gunnar med eitt og stod og
einstirde. Kva var det? Han peika med handa.
«Kva er det der?» kviskra han.
No såg dei det alle: borti furehaugen nedafor den vesle løa stod det noko underleg svart inne mellom trea. Dei hadde ikkje sett lenge på det, før det laga seg til eit digert dyr både med hovud og føter, og på nasen hadde det eit tryne eller horn som gjekk langt som ein staur bort mellom furene. Dei stokk så det gjekk kaldt gjennom dei; så sprang dei attom ein stein og våga berre så vidt å glytta fram.
Men kva slag dyr kunne det vera? Skrubben kunne det ikkje vera som var så stor, og ikkje for vel bjørnen heller. Han var ikkje såleis i bøkene nokon stad. Nei, dei såg snart altfor godt at det var berre eitt slag dyr dette liktest på: det var nashornet sjølv. Ikkje noko anna dyr dei visste om hadde eit slikt horn på nasen. Han Gunnar kviskra det til dei andre, og dei tenkte altfor mykje på det same. Dei hadde nok aldri høyrt at nashornet fanst nett her på desse leier; men ingen kunne vita om det ikkje heldt seg langt aust i dei store heiane, og då var det ikkje uråd at det kunne koma hit òg. Eller korleis det hang i hop, så stod det fæle dyret der no.
Dei to minste tok snart til å gråta av redsle; men Gunnar og Pål truga dei til å teia. Dyret kunne snart høyra dei og koma. Men enno var det von at det ikkje hadde sett dei. Det stod stilt nede mellom furene og leda ikkje ein fot eingong.
