langt, då dei såg likt til ein ormespæl oppi ein runne.
Då høyrde dei med eitt eit skræmt rop innafrå steinen, og han Kolbein tok til å tuta og gråta. Pål hugsa med ein gong at han hadde gløymt kniven, og fekk ein stygg støkk. Kanskje dei hadde skamskori seg med han! Dei sprang på livet laust attende til steinen.
Nei, då var det ikkje likt til at nokon av dei små blødde. Dei stod berre bleike og forskræmde og stirde. Men endeleg kom det med hiksting og gråt frå han Kolbein: han hadde brukt kniven litt, så kom han til å sleppa han ned, så han gleid på den håle mosen — beint ned i den djupe tronge rivna midt i steinen.
Pål kjende seg som råka av eit hardt slag og skalv i knea, då han sprang bort til rivna og såg ned. Men med eit rop fór han opp att.
«Eg ser atti han!» ropa han.
Jau, så menn! Rivna smalna av eit stykke nede, og der hadde kniven sett seg fast. Men lenger nede vart ho vidare att; for det var berre så vidt han hang og dingla. Berre dei no kunne finna eitkvart å ta han opp att med! Dei sprang etter ei lang bjørkegrein og laga ein krok. Pål stakk han ned i rivna og fekk han heppeleg inn under kniven.
Jau, han fylgde oppetter bergsida. Kolbein tok til å le av glede. Men der glapp taket, og ned att for kniven som til avgrunns. Dei sette i eit skræmt rop alle saman. Nei men tenk! der hadde han stansa no òg, men lenger nede no. Det var berre så vidt dei såg atti han.
