tvilte um, at de lout vera Meiskaar-Røvarann, difor let han Stakken staa o-røyvd, donta væl te att ette se som de va førr og foor heim-att. Di neraste Neet’n ette heldt Folk Vagt ivi Høystakkje, men di tvo va forr-sløge te aa gaa i Fella.
Paa Folldale va de tonnt byggt denne Ti’e og langt millom Uppsittjarom øvst i Bygden. Ein Laurdag ve Avdaagaas-Leite imillom Jul og Nyttaar, kom de tvo Kare og ba Hus te Natten paa ein einbølt Husmannsplass paa Folldale. Husmann sat einsle inne og vogga eit nyfødt Baan og Kjeringje og ei halv-vakse Dotter va i Fjose og kvellstellte. Di tvo fortalde, at døm vilde aat Østerdale paa Handel og gat um, at døm va ikje vande me Husrum og skulde radt liggje paa slette Golve for di Skuld. Mann ha vore ve Dovr-Kjørkja A’an-Dag i Jul og her høyrde han Lysingje um di tvo Tjuvann, som ha vore slik Bygdaplaage paa Vaagaa. Og da han fekk lagt paa Varmin saa de vart væl ljost i Huse, rann de saa kvast for ’om, at dette sikkert va di tvo Karann’, for døm svaaraa te Lysingen all upp. Han vart fælin men let se ikje merkje, han gjekk ette aat Fjose og ba Dottere taakaa Skji paa se og faaraa te-bygda ette Folkehjolp te um Maargaan i Ljosningen.
Di tvo Framondkarann vart væl stellt me; men da de kom Folk ette Stigje upp mot Husom i Ljosningen, vart døm fælt orolege ’taa se. Mann fortalde, at de va Faddre, som skulde følgje di vetle Baane deres til Kristnan um Dagen. Han fann fram ein Brennvin-Buttel og bou ein Dram og me di saamaa høyrdest eit kvellt Maal ute: „Kaa Fa’n er døkk hegda ette, Kare, me aa gaa paa Tjuve og Kjeltringe?“ Men da kom de Liv i Framondkarom, sa’n! – døm vilde te-dørs paa heilage Flekk men ho va væl stengd, og da han Jakup vilde setja ut igjønom Glase, saag han de peikte Børspipo imot se. Han Nils gav se trast og let se bakbinde men me ’om Jakup vart de eit hardt Basketak, han hoggde um se me ein avraa’e Kniv og spennte og slo, saa de va paa eit Hekte han ikje kom onda. Sist va de ein saa sterk, at han blaaheldt han mea’ di hine tok fraa ’om Vyrjo og bakbatt han.
Meiskaar-Røvarann’ vart dømde te Festnings-Arbei’ paa Leve-Ti’e og Folke paa Vaagaa kjennde, de datt ein stor Otte ’taa se.
