utu Stugun. Da Stabbe-Dansen va ende, va de einn ’taa di magtogaste Døvrom som va saa kvass te aa spørgja, kem som no skulde bera ut Stabbin. „Denna store Vag-Ver’n lyt gjera de, hann, men eg ottast ’taa, at han er forr-smal i Stettom,“ va de ein a’an einn ’taa døm te-rei’e aa svaaraa. Aat dessa vart de Skratt og Glis paa Folkje. Han Paal Bjønnsta vart illande rou i Anlete og før nugun venta gjekk han burtaat Stabba, velta han i-koll og tro’ ’taa om di kvasse Listinn, greip Stabbin i Fange og gjelk te-dørs me ’om. Kaart eit Liv i Huse fyl’de ette ut og vilde sjaa paa – ingen ha tenkt se, at Stabbin skulde vorte ut-bore. Da han Paal kom ut paa Garden, peikte han mot Tofte-Gjele og døm skjøna, at han tenkte se te aa bera han radt dit. Kjø’mester’n i Lagje va ein Skulmestar fraa Vaagaa, heitte Iva Ellansson Teigje; han va gjill Kar te aa syngje og no gjekk han bakfor han Paal og song saa de svaaraa i Høom. Han Paal snudde paa Hugu og taalaa aat ’om Iva: „Spør døm du, Iva, um døm trur Stettann held!“ Me di saamaa han kom ut-paa Gjel-Bakkjin og slepte Stabbin aat Gjele, sa han: „Bussh“! dette Orde ha gaatt att sia’: bussh! sa Bjønnsta’n, slepte Stabbin aat Tofte-Gjele. Men da han Paal kom inn-i Gjestbo’s-Stugo att ette, va han ikje bli Gut –: han hoppa uppaa Bordkrakken og tro’ han tvert av og sporde, um de va nugun som lysta paa, aa freiste di smale Stettann hans, saa va de berre døm kom. Men de vart saa stillt i Huse, at de knatt ikje i eit Liv.
Saa sinnt, som den Gongen, saag døm alder han Paal. Far hans gjorde han sinnt ein Gong paa Bjønnsta, de va enda da døm heldt paa aa tøfta søre Stugo. Laftstokken i søre Langveggje va fram-kjørd og laag paa Styttingje ferdog te leggjast uppaa Laft-Steinann; alle fire Brøran heldt paa me kaar sin Hannspikar og skulde lyfte Stokken ’taa Styttingje, men de tok ikje Tak for døm. Da kom Far deres rutlande og sto saag paa. „Enn aa vera saa mange Kare paa einn Stokk, da!“ sa han. Detta beit han Paal – han kasta Hannspikar’n, tok onde Stor-Endin paa Stokkje og kasta han uppaa Laft-Stein. Gamlin rugga inn att, „de er naagaa Magt i ’om Paal,“ sa han, da
