lagga[1] di Koppann døm sjølve ha Bruk for, lappa Sko og mangt slikt. Og som Bror sin drog han Staal-Traa, ba’tt Harpe-Binn og bøygde Hekte. Den Benken han drog Staal-Traa’n i, gjorde han sjøl og de er ikje saa mange Aare sia’, han sto i Nystugun ette om. Di granne Jønn-Teinann, som han drog ut Traa’n ’taa, smidde han Ellan Li’n ut aat ’om, sia’ greidde han allt sjøøl. Ein og a’an Gong gjekk han og fiska ve Otta; no er de eit drugt Stykkjy ne-aat Elven fraa Nystugun og Stigen gaar baade gjønom Skog og Kjørr-Lennde, men han Eistin va alder ibeit me, aa finne Stigen. Han gjekk stødt lite paa Sneidt me høgre Siunn firi, naar han gjekk einsle ute.
Men de va Fela, han Eistin va slik ein Mestar te aa bruke. Di, som enno livi att ’taa døm, som høyrde han, ha alle de saamaa aa seja, at vakrare Fel-Læte ha døm ikje høyrt hell hans. De er reint rart me dessa –: eg ha seett gamle Folk ha kome paa Graaten, naar døm ha raakaa te, aa høyrt att inkun ’taa Leikjom ette om. Dette kan no vera Minne um di onge Daagaane som er Skulde i, maa’ta, men de va ou visst, at han fekk eit framifraa reint og levandes vakkert Maal i Fela si, han Eistin Li’n.
Og saa va han overlag gla ’taa Felun sjøl, ou, ho va nok den beste Huggjin, han ha, naar Ti’e fallt ’om kjei og tongsamd. De va mest ikje ein Dag Fela hans hekk obrukt og naar han leet for se sjøl, sto han stødt midt paa Stugugolve, han tykte nok Fela svaaraa[2] best naar han sto midt i Huse. Folk kjennde te desse og de va jemnan, at Grenns-Folk sto ute lange Ri’inn og lydde paa Læte inne. Naar han leet for se sjøl skulde de vera slik Ilengjing i Læte hans, sa døm – ein kunde bli hogillt ’taa di, men de va saa nouande vakkert.
Um Helgjin samlast Ongdommen i Grenn hjaa ’om Eistin og da va de stødt baade Læte og Dans i di nye, rumme Stugun hjaa ’om, for han likte, aa haa Ongdommen hjaa se. Dessa Morunn i Nystugun va de gjildaste di Onge visste, og di faa, som enno livi att ’taa døm, taalaa enno um døm og de vakkre Fel-Læte hans Eistin Li’n, de kann døm alder gløyme.
