kunde røkkje paa Smaa-Stondom. Og han Jakup mona se baade snøgt og væl og kom saa langt, at Presten tok han te Skulmestar i Bygden i 1771. Detta ha han ’om Edvard aa takke for, og de gløymde han hell-ikje nugun Gong.
De va naagaa ’taa Kaart som lagdest te for ’om Edvard Storm desse tri Aare, han budde heime, og somt ’taa di sette Merkje i Hogje hans, lange Ti’e fram-igjønom Live. I ein ’taa Grann-Gardom, trule i ein ’taa Kvarbers-Gardom, tente de ei ong Jente fraa Nistugun-Haamaar paa Lalm, heitte Ragnhil Olsdotter. Ho va tri Aar eldre hell han Edvard og va ei snodig og tyle Jente, blispent og vakker me myrkt Haar og blaae Ougo. Denne Jenta kom han Edvard te aa leggje Hogen sin aat og de er Von te, at de va paa saamaa Gjerde me henna. Kaar mykjy de va ’taa desse Kjennskape deres, er ikje godt aa veta naagaa visst um; de kann ikje merkjast, at de hjaa honom laag att nogor djup Sorg ette, men han va no slik, at han bar de meste hjaa se sjøl, all sin Dag. Hjaa henna skulde de setja att eit saart Minne lengje ette, ha de vore sagt. Ska ein tru, at de ligg nogor Sanning onde i „Skogmøte hans Torgjer Skjelle“, saa henda de full inkun Gongen, at desse tvoug, den onge Studenter’n og den onge Tenest-Jenta, møttest i „Ulvhusdale trong“. Døl’t gjekk nok dette forr se, um saa va, og han Edvard trudde nok, at han ha gjøymt væl de, han va mest redd ’taa; men den gløgge Far’n ha likevæl vorte var, at „Sinne“ aat Studentere „utta-for se sjøl i Laagaa brann“. Og ein Dag, han Edvard gjekk der og ingen Fare ottast, ba Far’n han burt-aat se og ba han aa sjaa paa ein Haanaa ut paa Garde. „Kom, Edvard, og se hvor forlibt den er! der fattes intet andet, end at den skulde gjøre Vers!“ Desse lite o-vørdne Orde va nok ei kald Vassbytte ivi den heite Hogen og ette Spøk kom de Aalvor, for Presten vilde nok ikje haa meir ’taa Leikje. Og saa lout han Edvard paa vakraste Saamaare i 1769 skjøljast ve Heimen og den vakre Heimbygde, for aa faaraa aat Kjøpenhamn og taakaa upp att Stræve me Prestlærun. De va ein tong Skjølna paa „Skjedslykkjun“ ein ljos Saamaar-Kvell me honom og ’om Jakup Danielson, ’om Ola Galsta og ’om Eirik Synsteng – kanhende de va enno tyngre aa veta, at de va Skjølna’n me henne Ragnhil Haamaar ou, for alle Ti’e, men de gjet han ikje. Han døl nok burt de, som gjekk hardast inn-aat ’om.
