Gullbran uppaa Tinn og tok att Hønne, bar de me se ne-i Bue og synte ’om Jo de, da døm kom te-samen att um Eftan; men da vart han Jo tykkjin og tykte, han Gullbran kunde le’ de staatt der. Dette maa ha henda imillom 1840 og 1850.
Innpaa Skarvfly’n va han Jo farin for, at naar han skout
eit Dyr, sette Rein upp-onde Knutshol-Tinn, saa de ikje sto te
aa kaamaa ette ’om der. Da gjorde han ei Ver-Kvenn og sette
upp innast paa Skarvfly’n, som skulde skreme han att-ende. „Den
Fig. 11. Fraa siste Fjellferd’n hans Jo Gjende.
Ver-Kvenne ska eg vaage de vanta ikje Bør aat!“ sa han, „ho gjekk
paa ein Storspikar ’taa herda Staal, men han er nok longe ut-slitin,
maa’ta.“
At Galdhøpiggen va den høgste, vilde ikje han Jo godt-um tru paa, han trudde helst, at Knutsholtinn va høgst.
Kaar mykjy Rein han skout, ha han ikje Tal paa. I 1870 fekk Forstmester Barth baade han Jo og han Jakup Kleiven te aa rekne ette paa eit Raam, kaar mange Dyr døm ha skote. Ette
