Glas og Døre. De bar te aa bli andsamt for Døvrom – kaa døm onna se, ha døm han Jo atti Hæl-Stegom[1] sine og denna store Furken saag ikje ut te, aa vilja gjeva se. Nei da sette han paa aa snurre, enda verre, saa Graavest-Flakje hans sto ende ut og Døvrann fekk eine Gjøyven ette hine ’taa Lummom hans, saa døm kom paa alle Fire burt-onde Benkjinn te siste Slutt. Da Spring-Leiken va Ende va han Jo og Jenta, han ha me se, de einslege Pare paa Golve og di tvo Døvrann ha havt se paa Gard’n.
Di tvo saamaa Karann kom han fram-i att seinar Eingong, ou, og da ha døm etla se te aa dengt han og takka ’om for sist. Han Jo kom fraa Romsdale og raakaa døm paa eit Kvile-Stelle paa Dovre og um Kvell’n, da han Jo skulde ut te Natten, gouv døm paa han. Men da gjekk de enno laakar for døm, hell paa Dansar-Sale – den eine vart sløngd saa han gjekk ette Endom eit langt Skjei’ og den andre vart kjørd burt-i ei Møkjakok-Toft saa Lande og Oreinska slo ihop att over ’om.
Eingong paa Romsdals-Markna’e sto han Jo og høyrde paa ein fraa Storvik paa Vaagaa dreiv paa skrytte saa grovt ’taa ein Gamp han heldt i Hendom. Han fordømde se paa, at de fannst ikje Kar paa heile Markna’e som orka leggje upp tyngre Kløv, hell Gampen hans skulde bera. Da gjekk han Jo burti eit Salt-La’ og tok ein Tynn-Sekk me Salt og la uppaa Ryggen paa Gampe, saa lett som de skulde vore ein Agn-Sekk[2]. „Disom eg tek ein te og legg uppa Ryggen, saa trur eg ikje Gampen din evla meir,“ sa han Jo. Storvik’n vart som sli’i paa Naasan, han.
De va Mange, som ha Hog te aa sjaa han Jo tok eit Stor-Tak. Ein Vaar reiste han aat Fron og kjøpte tri Tynno Rog ’taa ’om Gullbran Forr, og, ette som han fekk Rogen i-vogje, sette han Sekkjinn paa ei vi’ Helle øvst i Staburs-Troppen. Da den siste Sekken va fyllt sa han Gullbran: „Kann du no bera alle tri Sekkjinn i ei Vending burt-paa Slean, saa ska døm vera betalde me di, ou!“! Han Jo sto og saag paa Sekkjinn lite;
