Felle ei Natt, Sannes’n og han Iva Bjønnsta, han Iva va i-gjest
hjaa ’om; de va varm og go Fell, sa han Iva, men de va ein
lei Klo-Dyr-Tev ’taa ’om. Han Eina Snele ha sli’i upp eine Labben
’taa Bjønne upp-ivi Staburs-Dør’n paa Snele og de va naagaa
Klø saa lange og tjukke, at de va reint kall-tokka aa sjaa døm.
Stor-Sannes’n dø i Stuttgongen og den Ti’e va de ikje annor Fram-Kjømd te-bygda Saamaars Ti’ me eit Lik, hell paa Øykje-Ryggje. De va ein, heitte Paal aat Barun[1], som kjørde Sannes’n heim-att; men de va ikje mykjy att ’taa ’om, da, sa han Paal, han va ikje stort tyngre, hell ein medels Kløv-Meis, sa han.
Han va me ute i 1814. Eg tykjys sjaa han enno, naar han sat fram-ve Aarin i di si’e, slitne, stein-blaae Frakkje –: de va ein vælvuksin gomol Mann! Han ha ein Rygg saa lang og brei, at eg mest ikje ha seett Maakan, og saa di tverre, sterke Æksel’n! Og di Armann og Nevane! De va radt aa sjaa me ein Gong, um du ikje ha høyrt gjete Stor-Stokksta’e førr, at de ha vore Gut, som kunde rødja utu Vegje for se. No va de ikje stort att ’taa om, imot de ha vore, for han ha allt fyllt fjorde Tjuge og ha fare gard-millom paa Legd i mange Aar. Føt’n va reint Ende saa de gjekk ei lang Stonn for ’om aa kaamaa over Golve og han lout stødja se fast paa Staven. I andre Maate va han helsog. Heile Dagen va han ve Aarin og vermde se, sljo[2] og still; han lutte me Hugue og saag burt-gjevin ut. De va mest ikje Snakk i ’om og de va godt aa skjøne, at han no heldt paa aa bli atti-komin og at Verde og Live umkring han snart va ’om eitt og de saamaa, kaarles de saa skjikka se. Difor va de berre eit Hende, han kvekna upp saa de kom Liv att i de trøtte, slakke Anlete.
De va berre ein Ting, som vekte Gamlin upp og sette nytt Liv i han og de va, naar nugun minnte han paa den Ti’e da han laag ute i 1814 og da han sto Gardison paa Akershus. Da
