te de saag ut te aa gaa paa Live. Valders-Guten va heilt ill-hyffsin ’taa dessa Leikje og da han Lars merkte de, skapte han se te aa graate for di; han tykte elles de va stor Moro, for han Lars ha største og gjildaste Uksann, saa de sto ikje paa me døm. Men da Guten saag, at han Lars myklas[1], vart de reint gale me honom og han greet, som han skulde vore ris-dengd. Sist fekk døm skjølt fraa kaar sitt, men sia’ um Saamaar’n heldt Guten Live i Neva for, at Fee deres skulde kaamaa ihop att meir og han fortalde jamnan, kaar fæl ei Kule han og han Lars va fram-i den Gongen. „’O greet ’o Lars,“ sa han, „ja eg greet eg, ou, for eg maatte graate, eg, naar eg saag ’o Lars greet.“ Di Orde ha vore te Ord-Tøkje sia’.
„De bli ingen Skjyttar rik,“ sa di Gamle, de ein lett fær gaar jemnan lett ut att og saales vilde de stødt laagaa se for ’om Sta’e-Lars, ou. Naar han kom te-bygda att me Fisk og Kjøt hell annor Vill-Vare og han fekk naagaa i Pongen, saa skulde han stødt raaka ein hell a’an go Kjenningen og gjera se ein morosamd Kvell, for han va saa go-æog ’taa se, all sin Dag, han Lars. Og naar de fyst bar i Vegen saa va de ette, som de bikka te: snart kunde de ende væl og snart saales, at Pongen vart tom og han Lars sto att snou. „Faaraa i Fjelle, høgt og laagt og tene nogre Tjuge[2] – kaamaa heim-i Bygde att og drikke upp kaar ein Skjilling, de va Gjerde paa di, de!“ sa han Lars um Live sitt. Meir hell ein Gong fortalde han um ei grov Haspe-Reise han gjorde, saales, paa ei Snøgg-Ferd, han va heime fraa Fjelle. „Eg og han Gullik Li gjekk ette Reine paa Sein- Houste og ein Dag fann oss ein liten Hop, som de va tvo avraa’e store Bukke i, den eine va den største Rein eg nugun Gong ha seett, den andre va ikje fullt saa drug, men Hønne paa ’om va saa utu Maata store, at de ska leitast ette Maakaa, han ha ei Fjøl ne-me Naasaa saa brei, at naar han slo upp Hugue, ruvde ho som eit Reko-Bla’[3]. Oss va go-te aa skjote den Bukken me Stor-Hønnom og da eg mælte Fjøle va ho eitt Spann og tri Tverrfinger brei. Dagen ette sette oss uppi Fjelle att, fann att
