trøngde aat se og Hope sine. Likevæl va ikje han Jakup go-te aa aagaa se, men skapte se stygg aat ’om Hans Toulsta ou, naar rette Sinna-Ele[1] kom over ’om.
De va eingong di tvo heldt paa inn-paa Kjor-Sæter’n um Vaar’n og veelte um Kve-Ha’fella og best døm dreiv me desse, vart han Jakup sinnt. Dime greip han ei lang Raafuru-Ren’le[2] døm ha kjørt fram, lyfta ho høgt i Ve’re og dreiv ho te aat Ha’fellun saa han brout ho ihop mange Maalstong-Lengdinn. Da tykte Toulsta’n de va rettast døm gjekk heim att te ein a’an Dag, naar Ve’re sto fraa ei annor Lei’. Ein a’an Gong va døm i Toulsta-Skriun i Arbei’ og der vart han Jakup saa tvi-tullin, at han sette ette om Hans og vilde bruke Magte paa ’om. Døm ha Øyk me se og han Hans kasta se paa Øyken og rei’ onda nord-ivi Moann, men han Jakup sprang ette, allt han berre evla og han va saa frisk, at Toulsta’n kunde høyre han pusta og blees baka’-for se. Sist lout no han Jakup gjeva se, men da ha han nok sprongje Sinne ’taa se, ou.
Men eingong mea’ han Jakup fridde, fekk han bytla se[3]. De va den Saamaar’n han Ommon Sta’e bygde Nystugo; han Jakup va me der og timbra og den Jenta, han sia’ fekk te Kjering, tente paa Garde. Ein Lourdags-Kvell han laag fram-me Jentun sine, kom de ein ’taa di hine Timbrarom me ein Ravel[4] og letst[5] vilde ravle han Jakup paa Leggjinn. Jou, da vakna de upp ein Gris – han spratt upp i tvingande Sinne og forrdømde se paa, at han, som gjekk me Rav’le skulde faa slikt Hogg, at han „alder skulde ravle paa Sta’e meir“, og vilde te aa slaa Kroppen hels-lous. De laag ein Sou-Kjøpar fraa Brandsli’n i Gousdal paa saamaa Stugun, ein stor, før Kar; han sto upp og tok han Jakup, som han skulde vore ein Ongje, sette se me ’om i ein Benk og blaa-heldt han te han vart bli att og laavaa ut vera skjikkele. Men de skulde leite paa Eiter-Kveisa, du, aa kjenne se saa reint onde-gjeve.
Lang-Fantann som de foor og rakte fullt ’taa i alle Bygde i gamle Daagaa, va stygge te aa bera se aat, naar døm kom paa
